Hoopvol keek de vader naar het strand van de veiligheid. En wanhopig, liet de vader al zijn fortuin achter. Hij behoudt enkel wat de dorst van een mensensmokkelaar kon stillen. Hoopvol, stapte hij de rubberen boot in met zijn laatste overbleven kostbaren.
Daar aan het strand, stonden er toen geen engelen om hem te verwelkomen in de nieuwe wereld, waar de solidariteit zou heersen. De enige engelen die er waren, waren het zijn kinderen zelf. Rustig, in een ongelooflijke sereniteit rustte het ene kind na de andere ver weg van al die mensen die sterven voor een ideaal leven.
Aan dat strand, strandde het laatste geluk van de vader aan. Er was niets meer waarvoor een mens asiel zou aanvragen. Een kind, een ander kind en de vrouw glipten uit zijn wereld als een mooie droom in een duistere nacht om hem alleen in een ondraaglijke pijn te laten zweven.
Beste vader van Aylan, Ik zou u graag troosten. Maar ik ben ervan overtuigd, dat er in geen enkele boeken woorden zijn die u de verdriet zullen doen vergeten. U neemt uw kind mee terug naar uw dorp, in Kobani. Dat is het dorp waarvoor mensen strijden voor hun idealen. Die mensen die de goddelijke zegenen op aarde willen strooien, juist in uw dorp.
Aylan nam zijn leven op een golf, hopend dat de zee het hem niet kwalijk neemt om een veilige aarde te zoeken. Maar nee, nee en nee... Daar in de kapel van de beschaving, binnen de gepoetste glazen en dure kostuums wordt er alarm geslagen. Onhoudbaar, onhaalbaar om al die zielen een warme kachel te lenen. "Aylan is te duur voor onze economie. Zijn vader is een dreiging voor onze sociale woningen. De hele familie is een continentaal gevaar voor onze unieke identiteit. U en uw zoon vormen een bedreiging van hun ideale wereld".
Beste Aylan, u lag er als een verdronken kind, maar velen zagen in u de verdronken menselijkheid. Het aangespoelde egoïsme van ons en het liggende bewijs van ons vervalste humanisme.
Ik hoop dat u een genadige wereld vindt, en dat u zou mogen kiezen in welke sterrenvorm zou mogen schijnen met een licht dat al onze veel besproken wijsheid blootstelt.
Wij blijven hier op de aarde. We vinden dat u niet gelukkig was, en dat u naar geluk op zoek was. Uw leven is niet zo kostbaar als de onze. Uw vader ruilt je voor een gebit in onze wereld. En wij kunnen het niet verdragen dat iemand asiel aanvraagt om een gebit te komen eisen. We blijven hier op de aarde, zo aards, maar zo onaardig.
Reacties: