In de volle glorie van de armoede en vergetelheid waren de Berbers toch de koningen van het Rifgebergte. Geen asfalt, geen auto's en geen spoorwegen, maar er was wel een onuitputbare schat aan zelfgenoegzaamheid. Wie een paard had, was de Schumacher van de Rif.
Deze bevolking was buiten het beeld van de centrale overheid in Marokko. Hun land was het land van de verdwaalden. Investeringen in het Rifgebied waren verloren geld. Daarentegen, wilden deze Riffijnen ook niets weten van de overheid. Als er een overheidsenveloppe toekomt, dan moest men niet lang raden. Een belastingbrief of uitnodiging naar een mijlenver administratief bureau.
In het hart van deze ellende, zag Spanje haar kans rijp om haar glorie een nieuwe boost te geven. Spanje had te veel munitie, en was toen een wereldmacht. Maar met die wapenarsenaal moet je iets kunnen doen. Spanje ging daarom haar hulp aanbieden aan centraal Marokko. Want Europa was vroeger veel enthousiaster om haar handen voorbij de middellandse zee aan te reiken.
De Berbers waren hier niet blij mee, en lieten weten dat ze toch liever hun vijgen eten, en schapenmelk drinken, dan die destructieve machines te zien domineren. Maar als het erop aankomt om de beschaving over te brengen naar Afrika is Europa niet stuiten, desnoods met geweld.
Tegen deze civilisering, kwam er een luid verzet. Spanje zag haar arsenaal bezwijken onder de wil van de Riffijnen om hun grondgebied te verdedigen, en liet Frankrijk meedoen aan het civiliseren van de Berbers. Dat ging ook niet vlot.
Om geen tijd te verliezen in het spirale geweld, hebben deze grote machten hun krachten gebundeld en gifgassen gedropt op het Rifgebergte. Les 1 was doordrongen: De beschaving is gevaarlijk maar onvermijdelijk.
Maar een oordeel over het moraal van het gebruik van de chemische wapens in Afrika, laat Europa dat aan historici. De Armeense genocide was een apart geval. Want Turkije is eerder islamitische dan Europees.
Het Riffijnse verzet bezweek later op zijn beurt onder deze wrede beschavingen, en de Riffijnen moesten overleven onder de koloniale vernedering.
Het centrale Marokko wantrouwde de Berbers nog meer, want deze lieten geen dankbaarheid schijnen aan de Fes-elite. Het kwam weeral tot bombardementen om de rust te laten keren in de Rif.
Intussen leidde de oorlogszuchtigheid in Europa tot een ware tragedie. De bevolking is verminderd, en het geld is er niet meer. De vernieling is immens. Maar gelukkig, kwam de VN met de Marshallplan om Europa te heropbouwen. De werkers waren geen probleem. De Berbers kunnen toch niet meer rondkomen in het Rifgebergte, en centraal Marokko vindt dat ze best op eigen beentjes moeten staan. Want het rand is toch niet zo favoriet.
Een reis naar Marokko was al voldoende om de nodige manschap binnen te halen om in de mijnen en de stalen harde arbeid uit te oefenen. Europa geraakt, hierna, langzamer uit de eigen crisis, en merkt op dat de Berbers er nog rondlopen. Een ware shock... Die moesten allang vertrokken zijn... verdorie, zo luidt het in het geest van Bart de Wever. Het zijn verkeerde migranten die we binnengehaald hebben. Wij weren ze uit onze waardige jobs, maar velen blijven profiteren van onze sociale zekerheid. Want de sociale zekerheid is niet ook van hen. Hun bijdragen zijn toch ons eigen geld die ons toebehoort.
Reacties: