De moslims zijn niet het burgerlijke schild van Europa tegen extremisme!

(Afbeelding komt uit Wikicommons)

Na de Belgo-Franse drama lijkt het politieke klimaat tegenwoordig op een klimaat van 11/9 van Europa. De maatschappij zou op het punt zijn om te ontwrichten. Pessimisten, die al pessimistisch waren, krijgen vandaag een euforisch gevoel. Ze hebben hier allang voor gealarmeerd. Volgens diezelfde pessimisten zou dit een omkeerpunt worden in de geschiedenis van Europa. De grenzen zouden terug in ere hersteld moeten worden. Het migratiediscours moet kordater en agressiever uitgesproken worden.

Dit repressieve discours woedde na de terroristische aanslag op de vrijheid van meningsuiting, met name 'Charlie Hebdou'. Kort hierna, werden aanslagen op de politiekantoren in België verijdeld. Gelukkig!.
België schat bovendien dat het gevaar niet uitgeweken is. Het verijdelen van de aanslagen in Verviers zou andere slapende terroristische cellen kunnen activeren.

Bart de Wever heeft er volkomen gelijk in dat we ons maximaal moeten beveiligen. Maar het loopt echter op andere gelegenheden mis. De oproep aan de moslims om terrorisme af te keuren is onmiskenbaar een symptoom van een ongezonde sociopolitieke toestand. Niet vanwege het feit dat de moslims zich moeten verontschuldigen voor andermans daden, maar het stelt impliciet vast dat de islam niet georganiseerd is in Europa. De afkeuring moest eerder uitgesproken zijn door een gezaghebbende islamitische vereniging. De islam moet zelf zijn journalistieke kanalen kunnen voorzien.

Talrijke moslims toonden, hiernaast, hun verontwaardiging voor zulke oproepen. Voor hen is dit een onrechtstreekse groepsbeschuldiging tegen de moslims. Dat is gedeeltelijk ook waar. Maar dit is niet de climax van het verhaal. We kunnen nog twee belangrijkere onderliggende verschijnselen doorgronden, namelijk: 1- De moslims moeten ook meedoen aan het bijtgevecht tussen progressieve en conservatieve stromingen. 2- Democratie, in zijn ééntje, is niet machtig genoeg om garant te staan voor een rechtsstaat.

Niet zelden worden mensen gedwongen om afstand te doen van zaken waarmee ze helemaal niets te maken hebben. Ook al lijkt het zwijgen aanvankelijk een logische redenering, ziet men zich vaak genoodzaakt om het recht van spreken te waarderen. De reden is simpel: wat de gemeenschap waar acht, is bijgevolg ook waar. Zelfs als er geen haartje van klopt.
We kunnen daarom de uitdrukkelijke afstandsneming vanuit de islamitische hoek positief waarderen . Sterker nog, we mogen ons geen illusie maken dat de rechtsstaat garant staat voor de rechten van de burgers. De staat is een weerspiegeling van de samenleving zelf. Deze samenleving streeft uiteraard naar universele humane waarden. Dit is de eretitel voor de maatschappij in de context van de mondiale entiteiten. Maar het terugkeer naar repressieve staat is niet uit te sluiten. De maatschappelijke evoluties die de mens meedraagt is alles behalve lineaire. Democratie kan op elke moment bezwijken onder de populistische drukoefening.

Als gevolg van deze onzichtbare redenering, moet er een maatschappelijk element ter hulp geroepen worden. De islamitische minderheid moet de verdediging min of meer op zich nemen. Anders worden ze bij verstek veroordeeld in de huidige troebele toestanden en los van de democratische beginselen.

De traditionele pessimisten zullen hier geen voldoening mee nemen, en zullen meer dan ooit hun pennen bijschaven om de slapende Europese burgers te ontwaken van hun utopische migratiemodellen. Ze hebben het al gezegd, en zeggen het nog steeds: migratie (islamitisch gekruid) is de bron van alle onheil.

Dat de klassieke media en de almaar toenemende sociale media er geen vat op kunnen krijgen om de woede van de pessimistische autochtonen in goede banen bij te sturen, is iets waarbij wij ons moeten neerleggen. De tegenstrijdigheid tussen verschillende groepen zit ingebakken in de mens. Het behoort tot ons collectieve beschermingsmiddelen, maar legitimeert ook onze houding ten opzichte van de buitenstaanders.

De gevreesde ontwrichting van de samenleving heeft vast en zeker diepere wortels dan het doet schijnen. De huidige polarisatie kent een langer bestaan. Dat de samenleving zelf met de vinger aangewezen wordt, zou ondenkbaar zijn indien de maatschappij niet aan deze reumatische aandoening zou lijden.

 

Tot slot, vind ik dat de moslims die de maatschappelijke kreet “schild en vriend” geroepen hebben, hun plicht enerzijds maatschappelijk en politiek correct vervuld hebben. Anderzijds, moet er geen vervaging ontstaan tussen de mondiale spelers. Het Westen is degelijk verwikkeld in een oorlog tegen islamitische fundamentalisten in Irak en elders. De Europese moslims mogen hier niet de dupe van worden. Het zijn geen menselijke schilden van Europa.