Laten we nu eerlijk zijn. Het is een triestig verhaal. Ikzelf vind het heel triestig, en de sensatiemedia ongetwijfeld ook. Laten we eerlijk zijn. We zijn gechoqueerd.

Noa, een blonde studente, wou de bus nemen. Maar ze was iets te laat. Op zich, een heel normaal incident. Maar wat vreemd was, was het verhaal van een man die haar trapt. De studente schreef er in haar blog over. Het blogartikel werd onthaald als de getuigenis van het jaar. Ja, onrecht is niet eerlijk. Daar zou ik ook van huilen. Maar.. en deze "maar" is geen kanteling in mijn intrede, "maar" het is een recapitulatie.

Zijn we echt boos omdat we tegen onrecht zijn? Ja zeker, het is zo.

Onze lieve Noa, zegt zelf dat het niet om allochtonen gaat. Ik stel vast dat jij, die het goede van de mens monopoliseert, de hele dag naar de spiegel aan het kijken en vloeken was.
Herken jij je zich niet in het beeld? OK, noem het dan een moslim. Want jij bent een leeuw. Als je een leeuw op een gele vlag ziet, dan herken jij je wel. Daar ben jij. Hoog in het vaandel.

Laten we nu eerlijk zijn. Het had ook een allochtoon kunnen zijn. Wie weet, misschien was het zelfs een allochtoon. Wat dan? Je glimmende toetsenbord nemen dan en al je taalkundige arsenaal oproepen om een virtueel slag tot stand te brengen? Raadpleeg je al dagboeken, je vooroordelen en ongenoegen over het "moslimsras" om tot een waterdichte beschrijving van de hedendaagse Vlaamse realiteit in het licht van de invasie der gekleurde mannen?

Ik ga nog even recapituleren. Geachte valse Messias, Het is triestig om je Oernationalistische charme uit te drukken in een afrekeningsfactuur tegen de mensen die je al buitenaards bestempelt in de Antwerpse aarde.

Was je ook zo verontwaardigd toen een Vlaming een reëel wapen onder zijn armen nam en naar de "djihad" trok tegen de bruine mensen. Was jij ook verontwaardigd dat een partij die veroordeeld is voor racisme de grootste was in Antwerpen. Zou u ook verontwaardigd zijn als een buschauffeur doorrijdt omdat er een gesluierde vrouw aan de halte aan het wachten was? Bent u ook verontwaardigd als "de patron" liever geen allochtonen tussen zijn werknemers ziet omdat de klanten zogezegd het vragen?

Natuurlijk ben jij verontwaardigd. Maar dat is allemaal relatief. Je kan het relativeren tot het niets wordt, en dan schrijf je verder over je frustraties met de moslims. Daar accepteer je geen compromissen in, en neem je geen blad voor de mond. Jij verdoezelt niet, jij relativeert niet, jij benoemt de feiten en beschrijft de harde realiteiten.

Om eerlijk te zijn, ben ik niet gechoqueerd. Ik ben gewoon verder teleurgesteld. Je houding is niet ridderlijk. Jij bent gewoon ordinair. Je maakt van je onderbuikgevoelens een afgod. Je afgod is eerlijk gezegd selectief en primitief.

Maar ik ga het je toch bondig uitleggen. Die gekleurde mensen zijn niet heilig, velen zien zichzelf in de miserie zinken. Ze starten niet bij dezelfde start, en benutten niet al die kansen die stapjes verder liggen. Ze kunnen dwalen en marginaliseren. Toch zien ze het niet heroïsch dat mannen meisjes slaan of zelfs iemand kwaad doen. Dat kan gebeuren, maar daarmee gaan ze niet pochen.
Die mensen pochen als jij als de slimste mens eens Marokkaan is, als het topvoetballer is, als het een beruchte politicus wordt of de wereldtitel verovert van een sport en als ze een deftig bestaan kunnen leiden.

Noa is een meisje dat een artikel schreef en veel begrip kreeg. Dat is eerlijk gezegd nobel en ideaal. Maar feitelijk was het voor het wazig-grijze legioen een gelegenheid om verdachte standpunten onder het licht te gooien. Want de echte mens is een menselijke met alle mensen.

Tot slot: als het een allochtoon was, dan bied ik haar (Noa) mijn onvoorwaardelijke excuses namens de allochtone gemeenschap, en omdat ik een allochtoon ben, erken jij dat de hele allochtone gemeenschap zich verontschuldigt. Dan heeft het "mensen over één kam scheren" tenminste ook een positieve bladzijde in het boek van de vooroordelen.

Marokkanen protesteren tegen de aanpak van het drama van Mina in Saoedi Arabië. Politieagenten vonden dat vervelend:

De masp is bereikbaar via het onderstaande e-mailadres (Let op: adres zonder de twee punten):

emaildemasp..@..gmail (zonder de twee punten voor en na @-teken. Dit is bedoeld om spam te vermijden).

De Masp staat voor "de maatschappelijke spiegel". Het oorspronkelijke idee erachter was een blog maken die actuele maatschappelijke onderwerpen behandelt.

Voor mij is dit een virtueel venster op de wereld om ideeën te delen met ander publiek. Dit publiek zou bereikt worden via sociale media, voornamelijk via: Twitter en facebook.

Tot nu toe werden er weinig artikels geschreven. Dit is te verklaren door gebrek aan tijd, maar ook aan het feit dat ik de Nederlandse taal niet kan kneden naar mijn gedachten. Ik struikelde telkens tegen grammaticale fouten, spelling maar vooral de gewrongen loop van de inhoud (structuur).

Dit is geen teleurstelling. Ik heb mijn taalvaardigheden nooit overschat. Het is juist dat bewust ervan dat ertoe leidt om te beginnen bloggen.

Dit is ook het doel achter de categorie "educatief". Men mag in geen enkel geval aannemen dat ik de bevoegdheid heb om hier les te geven. Nee. Ik heb geen diploma van hoger onderwijs. Mijn kennis is zeer bescheiden en soms helemaal niet aanwezig.

Ik verzoek u daarom om deze blog niet als primaire bron voor informatie te zien. Het is uiteraard niet de bedoeling om laks om te gaan met het schrijven van informatie. Integendeel, ik doe er alles aan om zo nauwkeurig mogelijk te bloggen. Maar zo veel tijd heb ik ook niet.

Ik wens u in ieder geval veel leesplezier,

Demasp

Hoopvol keek de vader naar het strand van de veiligheid. En wanhopig, liet de vader al zijn fortuin achter. Hij behoudt enkel wat de dorst van een mensensmokkelaar kon stillen. Hoopvol, stapte hij de rubberen boot in met zijn laatste overbleven kostbaren.

Daar aan het strand, stonden er toen geen engelen om hem te verwelkomen in de nieuwe wereld, waar de solidariteit zou heersen. De enige engelen die er waren, waren het zijn kinderen zelf. Rustig, in een ongelooflijke sereniteit rustte het ene kind na de andere ver weg van al die mensen die sterven voor een ideaal leven.
Aan dat strand, strandde het laatste geluk van de vader aan. Er was niets meer waarvoor een mens  asiel zou aanvragen. Een kind, een ander kind en de vrouw glipten uit zijn wereld als een mooie droom in een duistere nacht om hem alleen in een ondraaglijke pijn te laten zweven.

Beste vader van Aylan, Ik zou u graag troosten. Maar ik ben ervan overtuigd, dat er in geen enkele boeken woorden zijn die u de verdriet zullen doen vergeten. U neemt uw kind mee terug naar uw dorp, in Kobani. Dat is het dorp waarvoor mensen strijden voor hun idealen. Die mensen die de goddelijke zegenen op aarde willen strooien, juist in uw dorp.

Aylan nam zijn leven op een golf, hopend dat de zee het hem niet kwalijk neemt om een veilige aarde te zoeken. Maar nee, nee en nee... Daar in de kapel van de beschaving, binnen de gepoetste glazen en dure kostuums wordt er alarm geslagen. Onhoudbaar, onhaalbaar om al die zielen een warme kachel te lenen. "Aylan is te duur voor onze economie. Zijn vader is een dreiging voor onze sociale woningen. De hele familie is een continentaal gevaar voor onze unieke identiteit. U en uw zoon vormen een bedreiging van hun ideale wereld".

Beste Aylan, u lag er als een verdronken kind, maar velen zagen in u de verdronken menselijkheid. Het aangespoelde egoïsme van ons en het liggende bewijs van ons vervalste humanisme.

Ik hoop dat u een genadige wereld vindt, en dat u zou mogen kiezen in welke sterrenvorm zou mogen schijnen met een licht dat al onze veel besproken wijsheid blootstelt.

Wij blijven hier op de aarde. We vinden dat u niet gelukkig was, en dat u naar geluk op zoek was. Uw leven is niet zo kostbaar als de onze. Uw vader ruilt je voor een gebit in onze wereld. En wij kunnen het niet verdragen dat iemand asiel aanvraagt om een gebit te komen eisen. We blijven hier op de aarde, zo aards, maar zo onaardig.

De hedendaagse Multi-etnische samenleving kenmerkt zich door etnische problemen. U hoeft alleen de Nederlandse taal te beheersen om erachter te komen dat er een probleem is met de Marokkanen. België staat, wat dit betreft, achter. Met uitzondering van Antwerpen, met dank aan de burgemeester. Want in Nederland is de term het "Marokkanenprobleem" al ingeburgerd in de media en nog wat, met dank aan de PVV in de eerste plaats.

Het Marokkanenprobleem is door de jaren heen doorgesijpeld tot een waar maatschappelijk dilemma. Dit probleem belichaamt zich zowel op vlak van misdaad als op vlak van sociale mobiliteit. Ik ga er nu geen doekjes om winden. Ik noem de man en het paard. Deze Marokkanen maakten zich schuldig aan tassenroof, breken van ruiten, drugs en tegenwoordig zitten we met het probleem van het terrorisme. Dit is wat betreft de misdaad. Maar op vlak van sociale mobiliteit, kan ik aannemen -zonder in te duiken in de statistieken- dat de Marokkanen het minst blinken op school. Met als gevolg, dat de werkloosheid onder deze etniciteit piekt.
De vraag die ik nu ga beantwoorden is: Waarom doet de 2de generatie Marokkanen het slecht?

Ik ga hiervoor geen Marokkanen aanspreken. Dat wordt gewoon een keer meer. Uit persoonlijke observering zou blijken dat de 2de generatie Marokkanen zwak zijn in de taalbeheersing. Het feit dat ze hier geboren zijn heeft er niet toe geleid dat ze de Nederlandse taal zouden overmeesteren. Dit gaan we verklaren door de houding van hun stoute ouders. In plaats van ervoor te zorgen dat de kinderen de taal leren, spraken ze Berbers of Arabisch met hun kinderen. Deze taalhandicap is de zwarte gat waarin de Marokkanen zich massaal instorten.

Naast de taalhandicap mogen we de culturele handicap van deze groep niet verwaarlozen. Doordat de Marokkaanse cultuur gesloten is, staan de Marokkanen terughoudend om deel te nemen aan de sociale activiteiten. Voeg er nog de islam bij, en u hebt het recept voor een verlamd maatschappelijk bestaan.
Ik weet ook dat er ook anderen zijn die het probleem in hun genen herkennen, terwijl anderen dat in hun kleur zien. Daarom houden sommige politici zich liever bezig met de verbruining, dan met de vergrijzing van België. Maar ik bespaar u dit laatste gedeelte.

Om te herbeginnen excuseer ik me voor de suggestieve vraag. Want wat is slecht? De tweede generatie Marokkanen doet het helemaal niet slechter dan de eerste generatie. Er is daar ten minste geen reden voor om aan te nemen.
Maar het blijft juist dat de Marokkaanse minderheid maatschappelijke problemen kent. Alleen kan noch de taal noch de cultuur dat verklaren. De taal is geen maat om de succes te meten. De taal is pas belangrijk als betrokkene zich al in een afhankelijke positie bevindt. De Indiase diamantair hoeft, bvb, helemaal geen Nederlands te spreken. Engels is ruimschoots voldoende voor hem. De correlatie met de taal zou te maken hebben met het feit dat diegenen die de taal beter beheersen meestal meer sociale wortels hebben door de langere ingezetenheid. Bovendien, blijft het een legitieme vraag of de tweede generatie echt zo slecht Nederlands spreekt.

Wanneer wij belanden bij hun cultuur die als hinderpaal staat voor de sociale mobiliteit, kunnen we naar de harde bewijzen vragen. Het is inderdaad te gemakkelijk om naar de toestand van de vrouwen in Afghanistan en Saoedi Arabië te verwijzen. Het is ook de vraag of de Marokkanen meer terughoudend zijn dan de Joden, Japanners of Chinezen, bvb. 
Bovendien, blijft het een legitieme vraag of de tweede generatie echt zo slecht scoort op het gebied van de sociale mobiliteit in vergelijking met andere subgroepen.

Om af te sluiten zou ik eraan herinneren dat de maatschappij zelf aan ziekelijke problemen lijdt. De Marokkanen zijn op zich de vrucht hiervan. De Marokkaan is ten slotte, bruin, moslim en allochtoon. Om weer de man en het paard te noemen: de Marokkaan wordt geboren in een milieu waar hij bij voorbaat een "makak" of "bruine aap" is. Het is gewoon afwachten tot hij dat op zijn gezicht gegooid krijgt in een menigte die dat als begrijpelijk ziet. De Marokkaanse draagt ook vaak een hoofddoek, een gevaarlijke symbool die de verlichte maatschappij ertoe dwingt om hen het recht op een job te ontnemen. De Marokkanen hebben vreemd klinkende namen waarmee de aanwervers slechte ervaringen mee hebben of van wie de klanten niet willen zien. De Marokkaan moet een valse naam schrijven op zijn cv om zijn kansen te verhogen. De Marokkaan wordt niet zelden verdacht omdat het toch altijd dezelfde zijn. De Marokkaan moet wandelen op straat terwijl de elegante (was het maar waar) mevrouwen hun tassen uit schrik bij zich vasthouden bij een zicht van een Marokkaan in de verte. En als er een tas geroofd is in Duitsland, dan heeft men een gezellig onderwerp voor de avond om de Marokkaanse buren te herdenken.

Al bij al is het zo dat de Marokkanen een gesloten groep zijn in een onberispelijk open maatschappij. Tenzij u het glas in het geheel bekijkt, zou u misschien voor nuance pleiten bij beide partijen.

In de volle glorie van de armoede en vergetelheid waren de Berbers toch de koningen van het Rifgebergte. Geen asfalt, geen auto's en geen spoorwegen, maar er was wel een onuitputbare schat aan zelfgenoegzaamheid. Wie een paard had, was de Schumacher van de Rif.

Deze bevolking was buiten het beeld van de centrale overheid in Marokko. Hun land was het land van de verdwaalden. Investeringen in het Rifgebied waren verloren geld. Daarentegen, wilden deze Riffijnen ook niets weten van de overheid. Als er een overheidsenveloppe toekomt, dan moest men niet lang raden. Een belastingbrief of uitnodiging naar een mijlenver administratief bureau.

In het hart van deze ellende, zag Spanje haar kans rijp om haar glorie een nieuwe boost te geven. Spanje had te veel munitie, en was toen een wereldmacht. Maar met die wapenarsenaal moet je iets kunnen doen. Spanje ging daarom haar hulp aanbieden aan centraal Marokko. Want Europa was vroeger veel enthousiaster om haar handen voorbij de middellandse zee aan te reiken.

De Berbers waren hier niet blij mee, en lieten weten dat ze toch liever hun vijgen eten, en schapenmelk drinken, dan die destructieve machines te zien domineren. Maar als het erop aankomt om de beschaving over te brengen naar Afrika is Europa niet stuiten, desnoods met geweld.

Tegen deze civilisering, kwam er een luid verzet. Spanje zag haar arsenaal bezwijken onder de wil van de Riffijnen om hun grondgebied te verdedigen, en liet Frankrijk meedoen aan het civiliseren van de Berbers. Dat ging ook niet vlot.
Om geen tijd te verliezen in het spirale geweld, hebben deze grote machten hun krachten gebundeld en gifgassen gedropt op het Rifgebergte. Les 1 was doordrongen: De beschaving is gevaarlijk maar onvermijdelijk.
Maar een oordeel over het moraal van het gebruik van de chemische wapens in Afrika, laat Europa dat aan historici. De Armeense genocide was een apart geval. Want Turkije is eerder islamitische dan Europees.

Het Riffijnse verzet bezweek later op zijn beurt onder deze wrede beschavingen, en de Riffijnen moesten overleven onder de koloniale vernedering.
Het centrale Marokko wantrouwde de Berbers nog meer, want deze lieten geen dankbaarheid schijnen aan de Fes-elite. Het kwam weeral tot bombardementen om de rust te laten keren in de Rif.

Intussen leidde de oorlogszuchtigheid in Europa tot een ware tragedie. De bevolking is verminderd, en het geld is er niet meer. De vernieling is immens. Maar gelukkig, kwam de VN met de Marshallplan om Europa te heropbouwen. De werkers waren geen probleem. De Berbers kunnen toch niet meer rondkomen in het Rifgebergte, en centraal Marokko vindt dat ze best op eigen beentjes moeten staan. Want het rand is toch niet zo favoriet.

Een reis naar Marokko was al voldoende om de nodige manschap binnen te halen om in de mijnen en de stalen harde arbeid uit te oefenen. Europa geraakt, hierna, langzamer uit de eigen crisis, en merkt op dat de Berbers er nog rondlopen. Een ware shock... Die moesten allang vertrokken zijn... verdorie, zo luidt het in het geest van Bart de Wever. Het zijn verkeerde migranten die we binnengehaald hebben. Wij weren ze uit onze waardige jobs, maar velen blijven profiteren van onze sociale zekerheid. Want de sociale zekerheid is niet ook van hen. Hun bijdragen zijn toch ons eigen geld die ons toebehoort.